A teraz prędko, zanim dotrze do nas, że to bez sensu...

Z okazji okrągłego, bo trzydziestego pierwszego wpisu będzie nietypowo. Będzie o mojej prywatnej strategii gotowania. Na koniec zaserwuję wam przepis na zupę cynamonową. Pochytka.

W gotowaniu najważniejsza jest... chęć zjedzenia czegoś. Jeśli nie wiemy na co mamy ochotę nie będzie nam smakować to co zrobimy, tym bardziej nie wymyślimy nic konstruktywnego. Zasada jest generalnie taka, że im bardziej robimy coś pod siebie, tym lepiej nam to wyjdzie. Zastanawiając się, czy to co gotujemy będzie smakować komuś, z kim mamy zamiar to spożyć jest bez sensu- jak mu się nie podoba, niech sobie gotuje sam. A jak mu ogólnie nasza kuchnia nie podchodzi to niech spada ;)

Drugą najważniejszą rzeczą jest inspiracja. Osobiście lubie próbować rzeczy. Różnych. Im bogatszy zapas smaków posiadamy, tym lepiej. Czasem warto dogrzebać się jakiejś dzikiej potrawy szefa kuchni w jakiejś restauracji, zamiast zamawiać to, od czego z natury oczekujemy, że będzie nam smakować. Nigdy się nie dowiemy, czy coś nam posmakuje, jeśli tego nie spróbujemy. A rzeczy potrafią czasem zaskakiwać... Najlepiej nie mieć żadnych wymagań i próbować rzeczy takimi, jakie są. Choćby z czystej ciekawości.

Ostatnia rzecz to wyczucie. Mając dużą bazę smakową odkrywamy, które połączenia nam leżą. Ja na przykład uważam, że połączenie fasoli i pomidorów jest okropne. Fasolka po bretońsku to najbardziej nieudany przepis ever, nie wiem dlaczego ludzie to robią... Wyczucie można kształtować poprzez wyobrażanie sobie smaków. Przeglądając przepisy zawsze imaginuję sobie, jakby to mogło smakować, wyobrażam sobie zapachy (na które jestem bardzo wyczulona). Potem jakoś samo wychodzi. Chyba że czegoś nie potrafię sobie wyobrazić, wtedy trzeba to sprawdzić organoleptycznie.

Na marginesie dodam, że zawsze przydaje się odrobina szaleństwa. Jeden z moich ostatnich wyczynów, z którego byłam niesamowicie dumna powstał z czystego szaleństwa. Dokładnie na zasadzie zacytowanej w tytule postu wypowiedzi Króla Juliana ;D  Ale to już inna historia, z bananem w roli głównej. Kiedyś ją wam opowiem. :P

Całe to rozważanie kończy się na cynamonowej zupie. Bo akurat miałam smaka na coś orientalnego, pikantnego, rozgrzewającego. Smaki na orient zaszczepiły się po wizycie w bistro z azjatyckim żarełkiem. Akurat byłam głodna, pojawił się pomysł. No to zrobiłam.

Procedury są proste: gotujemy bulion ( już o tym miljon razy pisałam) z warzywami pokrojonymi w słupki. Dodałam dużą cebulkę i dwie pieczarki, dużo słodkiej i ostrej papryki (tej w proszku). Kapka sosu sojowego i główną atrakcję wieczoru- laskę cynamonu. Korę cynamonową można kupić, dość spory kawałek utłukłam w moździerzu (baaardzo niedokładnie) i zagotowałam wszystko. Zupa była bardzo rzadka. (BYŁA, ugotowałam ją niecałą godzinę temu...). Zamiast makaronu ryżowego, którego nie chciało mi się przygotowywać (szczyt lenistwa), posiekałam nizbyt drobno białą kapustę.

To było właśnie to, na co miałam ochotę. Gorąca, lekka zupka na deszczowy wieczór.Omnomnom. Niestety nie mam zdjęcia, bo wszystko zostało zjedzone, zanim wpadłam na pomysł uwiecznienia swojego dzieła. Nawet najlepszym się zdarza :P

Na pocieszenie wrzucę wam zdjęcie ślicznego omleta, którym zajadam się ostatnio




Omlet z 2 jajek i mąki ryżowej, malinki rozgniecione widelcem z dodatkiem cukru trzcinowego i masełko.
Pyszne wychodzą truskawki zblendowane z cukrem trzcinowym- robi się taki fajny żel. Tym razem pamiętałam, że jeśli dodałam już dużo pieprzu, nie smaruję omleta czekoladą i dżemorem...

Amore pomidore

Zaczyna się sezon pomidorów- już nie smakują jak mokre coś tylko jak pomidor. Pyszne dojrzałe pomidorki zawsze na propsie, bo zawierają dużo potasu. Zdążyłam już wymyślić miljon rzeczy do których można je wcisnąć, a nie napisałam za wiele, więc trzeba naprawić sytuację. Zacznę od zupy z pomidorów, znanej gdzieniegdzie jako zupa pomidorowa.

Poza tym, że sezon na świeże warzywka, jest sezon na bezgluten. Po śmiesznej diecie, którą zaczęła kultywować moja siostra (mięsko i warzywka) stwierdziłam, że muszę przeprowadzić eksperyment. Jakieś badania (zapewne przeprowadzone przez amerykańskich naukowców) wykazały, że produkty zbożowe wcale nie są nam potrzebne, a wręcz szkodzą. Wyniki tych badań nie są popularne, ponieważ większość rzeczy które jemy na codzień zawiera zboże: znany każdemu chleb powszedni, bułki, drożdżówki, rogaliki, ciasta, ciastka, pierogi, makarony... nawet do głupiego omleta dodajemy mąki. Jako człowiek z naturą naukowca stwierdziłam, że muszę sprawdzić, czy to faktycznie tak działa. Oczywiście na sobie. Wykreśliłam więc zboża na próbny okres tygodnia, aby z ciekawości stała się zadość.

Kilka dni mój organizm zmagał się z przestawieniem produkcji enzymów trawiennych : ograniczenie nadmiaru niepotrzebnych już teraz, trawiących cukry złożone oraz zwiększonie produkcji tych trawiących mięsko. Efekt był taki, że czułam się jeszcze bardziej głodna niż zazwyczaj i miałam ciąglę ochotę na mięso. A potem wszystko przeszło. Całkowicie. Zniknęły problemy ze skórą, ciągłym przysypianiem (np na wykładach) i głodem. Ograniczam jak mogę produkty zbożowe i wcale mnie do nich nie ciągnie. Nawet na pączusia nie mam ochoty, choć wcześniej pączusiem nigdy bym nie pogardziła. No dobra, są rzeczy, których mi bardzo brakuje-naleśniki, pierożki, makaron...Ale dostępne są zamienniki np mąki pszennej na bezglutenową, dostępne w sklepach z ekologiczną żywnością. Tak, są droższe, jednak kalkulując w głowie to wolę wydać więcej na jedzenie (o tak, lubię kupować jedzenie :D ), niż wydawać pieniądze na wizyty u lekarza, bo organizm jest cały czas podtruty i świruje. Polecam dietę ograniczającą produkty zbożowe wszystkim odważnym, bo warto. Ograniczającą, bo od jednej pizzy nikt jeszcze nie umarł :P

Dobra, dosyć ględzenia, zajmijmy się zupką. Bazą do zupy jest oczywiście bulion warzywny, zwany także rosołem. I pomidory- kilka dojrzałych pomidorków blendujemy, pomidorową paćkę wlewamy do naszego bulionu i gotujemy co jakiś czas mieszając. Doprawiamy dość sporą ilością słodkiej papryki (tej takiej sproszkowanej), jak lubimy dodajemy też ostrej (ja lubię!) i sporawą ilość oregano. Jak wszystko się zagotuje zupa jest gotowa.

Co dalej? Samej wody nie będziemy przecież chlipać. Oczywistym w tej sytuacji jest makaron albo jakieś inne kluski. Wyżej pisałam, że zwykły makaron jest be i w ogóle takie zuo... Osobiście polecam makaron ryżowy, a jeszcze bardziej polecam kiełki. Kiełki=pyszota.
Trafiłam na  nie w pewnej sieci marketów, który szczycił się tygodniem kuchni azjatyckiej. Kuchnia azjatycka jest wporzo, więc wyruszyłam do tegoż sklepu i trafiłam na kiełki fasoli Mung w słoiku. Były bardzo niedrogie i okazały się pyszne do zupki. A dodanie świeżego szczypiorku dopełniło dzieła.

\m/ ^^ PYSZOTA!^^ \m/

Można też dodać trochę potartego żółtego sera. Przed chwilą zjadłam tę zupkę w sumie z samym serem, bo kiełki już zeżarłam. Brzuszek taki pełen, że musiałam sobie pu-erha zrobić. Ale z drugiej strony... I regret nothing! ;]